Այս ու՞ր ես հասել…և ի՞նչ ես դարձել,

Ու դեռ գնում ես առանց հանգրվան,
Պատիվ ու ադաթ հավետ մոռացել
Նոր կյա՞նք ես շինում` մա’րդ ամբարտավան…

Մեկը իր մորն է տնից դուրս արել,
Մեկը մոռացել նամուսն իր ազգի,
Մեկը մյուսին ճամփից է շեղել,
Տարել մանուկին անդունդը կյանքի։

Մեկը լռել է, անխոս հեռացել,
Երբ դատում էին անմեղ ծերուկին,
Մեկը խաբել է, եղծի պես լացել…
Մեկը վաճառել իր նսեմ հոգին։

Մեկը գահի մոտ նսեմացել է,
Եվ շողոքորթել պաշտոնավորին,
Մեկը իր ազգին դավաճանել է,
Մոռացել իր հոր խոսքերը խորին։

Մեկը ծպտվելով փող է մուրացել,
Խլելով բաժինը մի մուրացկանի,
Մեկն էլ իր տնից անդարձ հեռացել,
Մոռացե՜լ ընդմիշտ հողը հայրենի։

Մեկն հալածե՜լ է այն իմաստունին,
Որ գոռացել է ստի’, կեղծի’ դեմ,
Ինչպե՞ս աշխարհը իմ Հայաստանին,
Խոցեց ու լռեց հավիտյան դժխեմ։

Այս ու՞ր ես հասել և ի՞նչ ես դարձել,
Որ Աստված ինքն է քեզնից սոսկացել…