Ճանաչիր Ինձ – Արման Վարդանյան

Ես Արման Վարդանյանն եմ, ծնվել եմ 2006 թվականին Երևանում: Ապրում եմ Երևան քաղաքում: 2012 թվականից հաճախել եմ Երևանի 160 հիմնական դպրոց: Գերազանց եմ սովորել Գրականություն և Հայոց լեզու առարկաները: Ստեղծագործել եմ դեռևս մանկուց և մի քանի տարի առաջ սկսեցի ֆեյսբուքյան ուղիղ եթերներ` որոնցում լուսաբանում եմ արդի և դասական պոեզիա:

Ես ինձ անվանում եմ «Սև և սպիտակ պոետ» այն պատճառով, քանզի իմ ստեղծագործություններում ներկայացնում եմ կյանքի սև և սպիտակ կողմերը:

Մարդիկ կարիք ունեն պոեզիայի և գրականության, և կցանկանայի, որպեսզի բոլորը հագեցնեն իրենց գրական ծարավները դիտելով իմ գրական հաղորդումները և ընթերցելով իմ բանաստեղծությունները:

 
«Ինձ բացահայտեք»

Երբ կհասկանաք իմ խորին վեպը,
Երբ կշաղաղեք իմ քարե ծեփը ձեր փափուկ հողով,
Կարծում եք փողով?,
Սխալ եք անշուշտ:

Իմ այբուբենը երբ որ ըմբռնեք,
Տառերս լրիվ ձեզ ընծա կտամ,
Թվերս երբ որ ճշմարիտ հաշվեք,
Հոգիս անխնա ձեր հոգուն կտամ:

Երբ կհասկանաք իմ լեզուները,
Երբ կսերտեք ու անգիր կանեք,
Իսկ եթե լեզուս մի լավ թարգմանեք,
Ողջ սիրտս ահա նուրբ կգրավեք:

Երնեկ թարգմանեիք լեզուս բառացի,
Ու թող հավերժեր տառեր անսահման իմ պարզ ու շիտակ հույզերից բացի:

Ու թող իմ լեզուն հասկանար համրը,
Կույրը,
անքանքար, տգետն ու մանրը,
Ու թող գտնեին գզգզված հոգուս այն միակ սանրը:

Արդյոք փորձել եք դուք բացահայտել իմ եղանակը,
Այն ոչ ամառ է, ոչ աշուն, ձմեռ, ոչ էլ հինգերորդ այն եղանակը,
Այն ամենավերջին, դեռ չտեսնված եղանակիկն է,
Որ իր մեջ ունի և´ խորը աշուն, և´ սառը ձմեռ , և´ քնքուշ գարուն, և´խեղդող ամառ:
Չունեմ ոչ մի բառ:

Պարզապես կասեմ մի նուրբ հույզ անտառ,
Թե ուզում եք ինձ հավերժ բացել, մտեք ձեզ խնդրեմ իմ խորը անտառ:

Մոտեցեք ծածուկ իմ բացատներին,
Լքված տներին,
Անապատներին,
Ու թե կարող եք խնդրեմ սատկացրեք երբեմն խայթող այս կարիճներին:

Ու երբ որոշեք կենացս արբենալ ,
Ապա իմացեք մի թունդ գինի եմ,
Առանց հաց խմեք`կթունավորվեք:

Լողացեք խնդրեմ իմ հսկա ծովով
Ձեր հոգուց ձուլված մեծ նավակներով,
Ու թեև հանկարծ խորտակվեք ծովում,
Շատ մի մտածեք, ձեզնից եմ խռով:

Ու եթե հասնեք այն վերջին կետին,
Բացահայտել եք իմ գաղտնի հոգին,
Անտառից հետո, թե ճամփա գտնեք,
Այս խոր անտառս նվեր ձեր սրտին.....

***

Մինչև երբ պիտի ինքս մեզ ստենք
Ու կոշտ մեղքերը կակուղ յուրացնենք:

Մինչև երբ պիտի ժպտանք չարիքին`
Ինչ է ոսկյա թագ ունի գլխին:

Մինչև երբ պիտի ցրենք օրերը,
Մեկ է չորացած դար է դառնալու,
Լավ է ճիշտ ապրել ամեն վայրկյանը, մեկ է վաղը էլ ետ չի գալու:

Մինչև երբ պիտի չափիչներ գործենք,
Ու ամեն հոգու մեր ստով չափենք:

Տեսնես երբ պիտի նաժիշտներ վարձենք,
Բայց ոչ տուն մաքրող,
Այլ հոգի սրբող,
Արդեն հասկացաք, ով է նաժիշտը,
Նույն ինքը`խիղճը:

Եկ խիղճ փակցնենք մեր հոգիներում,
Փակցնենք շոհով մեծ սիրուց սնված,
Ոչ հանուն փառքի` նախանձով հարբած:

Մինչև երբ պիտի դատենք բոլորին,
Մինչդեռ հենց մենք ենք բուն հանցագործը,
Մեկ է,անում ենք դատելու փորձը:

Տեսնես երբ պիտի ապրենք որպես մարդ,
Ու չվաճառվենք ինչպես էժան զարդ
Ու լինենք կյանքում անուշաբույր վարդ,որը կարձակի սրտեր շոյող հոտ,
Ոչ լինենք կյանքում անհասցե ծնված ու հոգի տանջող, անսեր մոլախոտ:

Տեսնես երբ պիտի ապրենք այնպիսին,
Ինչպես վայել է ճշմարիտ մարդուն,
Ոչ թե հասարակ ցավեր զգալիս ,
Կրեկենք ինչպես շուն տեսած կատուն:

Վերջում էլ մի խորհուրդ մարդկանց`Մարդ եղեք մարդիկ….

Սիրով`Սև և սպիտակ պոետ`Արման…..