Հարցազրույց թարգմանիչ, արձակագիր Արամայիս Գարեգինյանի հետ։

Ումբերտո Էկոն ասել է, որ թարգմանությունը նման է կնոջ՝ այն կա՛մ գեղեցիկ է, կա՛մ հավատարիմ. Դուք համամի՞տ եք այս տեսակետին։

Գեղարվեստական գրականությունը գուցե և նման է կնոջ, բայց լուրջ գրականությունը կրակ է, այրող, բայց և կյանք տվող կրակ…

Իսկ եթե փորձենք Ումբերտո Էկոյի խոսքերը նույնացնել պոեզիայի հե՞տ:

Կինն ու պոեզիան կարելի է նույնացնել…Առանց իրենց կյանք չկա, բայց եթե մնացին միայն նրանք, դարձյալ կյանքը կհեռանա…

Կհիշե՞ք Ձեր առաջին թարգմանությունը. ինչի՞ մասին էր այն։

Երիտասարդ տարիքիս սիրային մի քանի բանաստեղծություններ թարգմանել եմ… Բայց այդ տարիներն արդեն անցել են…Այժմ փորձում եմ մարդկանց կայացման, ինքնաճանաչման խնդիրներին առնչվող գործեր թարգմանել։

Ձեր թարգմանություններում գերակշռում է Շրի Աուրոբինդոյի փիլիսոփայությունը. ինչպե՞ս ընտրեցիք հենց նրան։

Հոգևոր աշխարհում Շրի Աուրոբինդոն, Կրիշնամուրտին մեր ժամանակների ամենալուսավոր փարոսներից են…

Հնդիկ փիլիսոփան ասել է. «Դարձի՛ր այն իմաստությունը, որին տիրապետում ես, և ապրի՛ր նրանով, այդ ժամ իմացությունդ կենդանի Աստծո նման կլինի քո մեջ»։ Համամի՞տ եք։

Այո, շատ լավ է ասված, որովհետև խնդիրը կարդալն ու հիշելը չէ, այլ այդ իմաստության կիրառումը կյանքում…
Եվ եթե մեր կրթության գլխավոր խնդիրը ինչ-ինչ տեղեկություններով մարդկանց գլուխները լցնելը չլիներ, մարդկությունը նման ճգնաժամի առջև չէր կանգնի…

Ձեր գործերում մեծ տեղ ունի մարդու ինքնաճանաչողությունը։ Ըստ Ձեզ ինչպիսի՞ն պետք է լինի ինքնաճանաչողության ուղին։

Կրոնները, որոնք կոչված էին մեծ ուսուցիչների տված ճանապարհներով մարդկանց ուղեկցելու, վերածվեցին այդ ճանապարհները ականապատելով և ճանապարհներին ծուղակներ դնելով… Ինքնաճանաչման ուղին ոչ մի չափման միավորով չի չափվում, որովհետև այն պարզապես չկա…Հիսուսն ասում էր, որ ես ու Հայրը Մեկ ենք…Իսկ ի՞նչ ճանապարհ կարող է լինել մեկ ամբողջի մեջ…Տիեզերքում միայն Աստծո Ամբողջությունն է…Նրանից զատ ոչինչ չկա, որովհետև չի կարող լինել…Ամենայն ինչ Նրանով եղավ…Աշխարհստեղծման պահին Աստված միայնակ էր…Նա միայնակ է նաև այժմ ու Իր Միայնության մեջ կլինի հավերժորեն…

Ի վերջո, ո՞րն է ըստ Ձեզ մարդու առաքելությունը այս կյանքում։

Հասկանալ, որ ինքնաճանաչողությունը Աստվածաճանաչողություն է… Առանց որի կյանք չկա…Ով այդ գիտակցությանը չի հասել, դեռ չի սկսել իր կյանքը…

Գիտեմ, որ համագործակցում եք երիտասարդական կազմակերպությունների հետ. վերջում կուզեի լսել Ձեր կարծիքը՝ ինչպսի՞նն են մերօրյա երիտասարդները։

Բնականաբար շատ ավելի լավ, որովհետև նրանք շատ ավելի բարդ պայմաններում են, ուստի շատ ավելի ուժեղ և իմաստուն պետք է լինեն