Լուսին Մանուկյան – «Ապրելու էթիկա» (մաս 2-րդ)
Թողնելով չստացված էսթետիկան և աթոռը մերկ`վեր կկենաս,կքայլես դեպի դրսի դուռը։ Կգնաս մտնելու օրվա մեջ` ներկադ կապելով անհայտ ապագայի քարշակի պոչից։ Վերջինս միայն կպղտորի օրդ,կփչացնի տրամադրությունդ ու կգծի բացասական աուրայի սահմաններ կողքինիդ (կողքիններիդ) համար։ Ճիշտ է, հիմա ամեն ինչ այլ է( #covid19 ), դիմակիդ տակից գուցե չերևա, որ թթված ես, բայց հոտը կգա աուրայից։ Կանցնես փողոցն ու շնորհակալ չես լինի քեզ ճամփա զիճած վարորդին ( լավ գոնե գլխով անեիր)։Ոտքերիդ ծանրության տակ կսեղմես անկարողությունդ և ամեն ինչ կփչացնես ավելի, կգունազրկես։ Մինչդեռ դու երիտասարդ ես ու անպայման “կարող” ես` ուժերիդ և իհարկե հնարավորություններիդ ներածին չափով,երբեմն նույնիսկ ավելին։Կհասնես մետրո, կիջնես ընդհատակ ու մի քիչ կսթափվես զովությունից։ Ռելսերի կրկնվող անսահմանության մեջ կնկարես կյանքդ ու գուցե վերջապես հասկանաս,որ փոխել է պետք` փոխվելով։Գիտես, հա, անվերջ կարելի է բերել փաստարկներ, որոնք խոչընդոտելու են “միջին” խավի` քեզ պես մարդուն, բայց հերիք է հիշել շատ ու շատ ավելի բարդ կյանքի ուղիներ` գեղեցիկ ավարտով, ու կդադարես լսել ներսիդ` ցած քաշող ձայնը։ Մետրոն կգա 4 րոպե և 50 վրկ անց, ու դու, այդքան ժամանակում ահագին սթափված, կանցնես դռնից ներս։Ու էլի մի երկու դուռ դուրս և ներս ու աշխատանքի վայրում ես։ Կբարևես,արդեն երկրորդ անէսթետիկ սուրճդ կվերցնես, կտեղավորվես, կանցնես գործի։ Բան չասացի, միջավայրն ու մարդիկ մեծ նշանակություն ունեն, բայց այսօր գոնե կհասկանաս, որ կյանքդ գնում է, իսկ դու կանգնած ես։ Կանգնած ես մի տեղում, որ ոչ մի տեղ չի տանում և չի տանելու։ Եվ ուրեմն կորոշես դուրս գալ քեզ “հարմար” այդ վիճակից ու ապրել։Որովհետև ապրել է պետք։ (Հիմա մի քանիսն ասացին. ” Ձայնը տաք տեղից է գալիս”: Ես կասեմ. ” Շնորհավորում եմ, դուք ինձ բոլորովին չեք ճանաչում ու չգիտեք, քանի “հարմար” վիճակից եմ դուրս եկել` անհնարության գնով”: Եվ ես էլի եմ ասում. ” Ապրել է պետք` կյանքից կառչած, ուժերից և հասակից վեր”:)
