Անուշիկ Թովմասյան – «Անվերնագիր»

Ու հայը նորից բռնեց գաղթի ճանապարհ,
Տեսավ թալան ու եղեռն,
Իր հողում տեսավ մորթված զավակներ ու հեղեց արյուն,
Տուն ու վանք թողած այրվող կրակում
Աչքը երկնքին, շրթունքին աղոտք կամքը անկոտրում, Ոտքը դուրս դրեց սեփական շեմից։
Հայի դեմ չկա ոչինչ զորավոր բացի իրենից, (պատմություն կարդա),
Երկնքից թափվող Աստծո զայրույթը անգամ կրակի տեսքով,
Չի կարող ջնջել այս ազգը հզոր(թուրքը ձեզ վկա),
Ու կգա…
Դեռ կգա պայծառ մի առավոտ
Երբ ազգը մի բանակ դարձած,
Ոտատակ կառնի ճղճիմ ոսոխին,
Իր հողում նորից տարած հաղթանակ,
Բարձր կգոռա՝մահն եմ քո թուրք,անհավատ դու շուն։