Առավոտով չէ՛, մորս պարզությամբ են բացվում օրերս,
Արևն ատում եմ.
մորս կրակոտ աչքերը թաց են։
Լաց է թռչունի երգը, թե մայրս չի ժպտում, գոնե։
Քաոս՝ բոլոր հեքիաթները,
Թե մայրս առասպել չէ ինքը։
Ձյունը չէ, մորս մաքուր խիղճն է,
Ճերմակը ճերմակ չէ, մորս էությունն է,
Վարդը՝ ամենասիրունը, թե մորս համար չէ, փուշ է,
Օդը, ամենամաքուրը, թե մորս չի հասնում, կեղտոտ է։
Սերը՝ ամենահզորը՝ մորինն է,
Սերը հենց մայրն է, որ կա,
Ժպիտը շարժում է միայն, թե մորս սրտին չի հասնում։
Գեղեցիկ աչքերը՝ մորինն են՝
այն լացած, խեղճացած, նշաձև աչքերը մորս,
աչքեր չէ՛, արևներ են,
ժպիտ չէ՛, առավոտն է,
հոգի չէ՛, ձյունն է անհետք… Մայրս, խիղճս է մաքուր,
Մայրս բոլորից մաքուր է։
Շնորհավորում եմ, մամ ջան, մաքուրս…
Ես քեզ սիրում եմ՝ բորորից շատ!

Շնորհավորում եմ բոլորիդ, որ մայր եք ու գեղեցիկ, որ պարզապես գեղեցիկ եք, որ բնույթով մայր եք՝ ջերմ եք, հոգատար եք։
Մենք բոլորս էլ մի քիչ մայր ենք, չէ՞ որ,
ի վերջո, մայրածին ենք!