Անուշ Թաթոյան – «Կորած զինվորին…»

Աչքերս փակում,

Լուռ քեզ եմ հիշում.

Որտե՞ղ ես, բալես,

Ո՞ղջ ես դու արդյոք.

Ի՞նչ ես մտորում

Եթե դու ողջ ես`

Ի՞նչ ես մտածում

Որ մորդ աչքը արցունքով լցված,

Գիշեր ու ցերեկ քեզ է սպասում:

Հենց որ անձրև է, ու ձյուն է գալիս՝

Քեզ հետ հավատա` ես էլ եմ մրսում,

Հենց որ մթնում է` սիրտս է մթնած,

Ու ողջ գիշերը քեզ է որոնում,

Խղճա ինձ, բալես,

Ես չեմ դիմանա,

Ու ինձ թվում է, թե սա երազ է,

Բայց սա երազ չէ,

Ինչ դաժանություն,

Ինչ սառը կսկիծ տվեց թշնամին

Մեր փոքրիկ մատղաշ, գալիք սերունդին.

18, 19, 20 տարեկան, ծաղկուն մի շրջան մեր օջախների,

Կարծես հյուր եկաք, ու շատ աննկատ հեռացաք կյանքից,

Թողնելով հետքեր արյան արցունքի…