Անուշիկ Մարատի – «Ի՜նչ հեշտ են մեռնում մարդիկ»
Ի՜նչ հեշտ են մեռնում մարդիկ
Եվ որքա՜ն դժվար է, երբ մեռնում են նրանք։
Իմ շուրթերին թիթեռներ են ծաղկում,
ու ես զգում եմ՝ ոնց եմ նորից ծնվում!
Իմ աչքերից ջրի շիթերը անվերջ թափվում են, ու ես մանկան պես ճչում եմ ուրախությունից, որ էլի լալ գիտեմ։
Իմ լեզուն անընդհատ խոսում է, բողոքում, բամբասում, չաչանակում, և ես ուրախանում եմ, որ էլի խոսել եմ կարողանում։
Ես լսում եմ, և աշխարհը իմն է դառնում,
Երբ նայում եմ, տեսնում եմ,
Եվ տեսնում եմ, նույնիսկ , երբ չեմ նայում։
Ես կրծում եմ եղունգներս ու հիանում եմ նրանց դիմացկունությամբ, նրանց՝անվերջ աճելու ձգտումը իմ մեջ խեղդամահ է անում մեռնելու կարոտը,
ու ես ճչում եմ, որ ծնվել եմ վերստին!
Ես թարթում եմ աչքերս ու թերթում եմ բոլոր գույները,և..
ես ճչում եմ ուրախությունից, որ արդեն տարբերում եմ դրանք։
Ես շատ ջուր եմ խմում, որ մաշկս թարմ մնա, ու ես ճչում եմ, որ չեմ խեղդվում կյանքիս ջրափոսում:
Մի բաժակ ջրով խմում եմ կենացը նրանց, ովքեր, ի վերջո, մեռնելուց հետո,նորից, նոր հույսից ծնվել են կարողացել,
որովհետև միշտ հեշտ են մեռնում մարդիկ, և հավիտյան դժվար է գիտակցել, որ էլ չեն ծնվելու նրանք։
Ես ճչում եմ ուրախությունից ու մի բաժակ ջրով խմում իմ ու Ձեր կենացը…
Սիրուն է կյանքը նորածնի աչքերով.
ես ամեն օր ծնվել եմ ուզում։
Աղբյուրը ՝ Facebook.com
