Զինվո՛ր, դու ուժեղ ես, ես գիտեմ, դու շատ ուժեղ ես։ Գիտե՞ս, ես քեզ չեմ ճանաչում, բայց սերս ու հարգանքս քո հանդեպ անսահման է։Դու իմ եղբայրն ես։
Գիտեմ, վիճակը լարված է, բայց դու ուժեղ ես, սա քեզ համար մի փոքր փորձություն է, հիմա դու պետք է ցույց տաս քո արիությունը, անվախ նվիրվածությունդ։
Գրում եմ ցավով, որովհետև մենք չէինք ցանկանա, որ այսպես լիներ, որ սա հանդիսանար միջոց ապացուցելու մանկուց քո մեջ սերմանած, դաստիարակած հայրենասիրությունը։ Երբ փոքր էիր ու խաղում էիր ինքնաշեն խաղալիք հրացաններով, երազում էիր, թե երբ պետք է քո իսկական հակառակորդին ոչնչացնես, հոգնում էիր «ոչնչացնելով » խաղընկերոջդ, որովհետև նա էր տանում թշնամու դերը։
Իսկ հիմա, երբ պատվով հագնում ես զինվորական համազգեստդ, ձեռքդ ես առնում զենքդ, արծվի տեսողությունդ հառելով սպասում ես, թե երբ պետք է խոցես թշնամու սիրտը, չգիտեմ ՝ ինչու, քեզ նմանեցրի «Հայկ և Բել»-ի Հայկին, չէ՞ որ նա էլ էր վեհ և հպարտ կանգնել, նետն ու աղեղը ձեռքն առած, ոչնչացնում էր հակառակորդին, նույն վեհությամբ էլ խոցեց Բելի սիրտը։
Հիմա դու ես փոխարինում Հայկին, ուղղակի կան մի փոքր տարբերություններ։
Անկեղծ, նոր նկատեցի, որ վերցրել եմ կարմիր գրիչ ու նոր նկատեցի, որ գրված խոսքերս կարմիր են։ Սա մեր քաջերի թափած արյունն է։ Գիտես, կես կատակ, կես լուրջ, մտածում եմ, որ ես վիրավորեցի քեզ իմ խոսքով, իմ չսպասված հոսող արցունքի կաթիլներով։ Ինքս ինձ տրամադրել էի, որ սրտիս խոսքերը գրելիս չպետք է արցունքով ողողեմ գրածս, բայց կներես, չստացվեց, շատ զգացմունքային եմ։
Նեղսրտում եմ, որ չեմ կարող քեզ օգնել, կարող եմ միայն աղոթել քեզ համար։ Կներես, ես թույլ գտնվեցի և չկարողացա շարունակել իմ մտքերը, քանի որ նրանք փոխեցին իրենց երանգը։

Աղբյուր՝ facebook.com