Աննա Սրապիոնյան – «Անվերնագիր»
Իսկ ես մնալու եմ գրքերիդ էջերի վրա:
Այն գրքերի, որոնց մասին չես էլ հիշում ու թվում է ատում էլ ես…
Ես մնալու եմ օրագրերիդ մաշված վերջին խզբզված էջերին, որոնք առհամարհանքով նետել ես գրասեղանիդ մի փոշոտ անկյունում:
Ես մնալու եմ պատուհանագոգիդ վրա դրված ծաղկամանում, որի ճաքճքած հողում ծաղիկն արդեն չորացել է անուշադրությունիցդ:
Ես մնալու եմ դաշնամուրիդ ստեղներին, որոնցից մի ժամանակ հնչում էին իմ սիրված մեղեդիները:
Ես մնալու եմ սրտաբուխ մտքերումդ, որ երևի մի օր խեղդվեմ:
Ես մնալու եմ, որ ինձ չհիշես:
Իսկ, երբ հոգնեմ ու գնամ, երևի հիշես հնամաշ օրագրերիդ մասին, որոնք գրասեղանիդ անկյունում թաղվել են փաշու կույտի տակ…
