Քաղաքիս վրա նորից հի՜ն հուշեր են իջնում,
ինչպես հատիկ-հատիկ իջել են փաթիլները այս.
ու՞մ են կարոտում,
որ այդքան արագ հալվում են
գետնին հպվելիս
ու նույնքան արագ կորցնում իրար…
իսկ ձյունն այս ինչու՞ է եկել,
թե պիտի գնա
ու իր հետ տանի անհաշիվ հարցեր,
որ մի նոր շրջապտույտի մեջ են մտնելու,
խառնվեն ու ստեղծեն քաոս (մտքերիս նման)։
բայց այդ շրջանից
դուրս են մնացել մի քանիսը,
որոնք պիտի տամ.
որտե՞ղ փնտրեմ քեզ,
ո՞ր ձնակույտի փաթիլների մեջ,
կգտնե՞մ արդյոք,
թե՞ զուր են այս բոլոր չարչարանքներս
և զուր էին պահերն անմոռաց,
որ հուշեր դարձան։
մի պահ խնդրում եմ պատկերացնես,
թե քաղաքիս բոլոր հուշերը
դարձել են փաթիլ.
օր ու գիշեր ձյուն պիտի տեղա
նույնիսկ ամենաշոգ անապատներում
և անտառներում արևադարձային,
աշխարհիս վրա բաց տեղ
չի մնա,
ծովերն անգամ սառույց կդառնան,
սառույցի վրա
«բարև՜» կկարդաս
ու նույնը կգրես նաև ձյան վրա։
իմացա՜ծ եղիր,
որ հենց այդ պահին
արցունքներս փաթիլի նման գետնին կթափվեն
և ձյան մեջ կթաքնվեն այնքա՜ն աննկատ…
բայց արցունքով լցված աչքերիս մեջ
մի տող կկարդաս,
որը կարող էի գրել տետրիս վերջից
պոկած մի թղթի վրա,
որի պեսները անհայտ կորչելու հատկություն ունեն.
«բարև»-իդ երկար էի սպասել
ու դեռ սպասում եմ…