Աննա Մարիա – «Անվերնագիր»

Մի պառավ կի’ն, որդուն ուսին`
Գնա’ց դեպի գերեզման,
Եվ պահանջեց ներկաներից,
Որ իրեն էլ հողին տան։

Իր թաց ձեռքով ամուր բռնեց,
Ձեռքը մեռած զինվորի,
Նա մի կին էր ով ապրելով`
Ճաշակեց համը մահի։

Առանց այն էլ կյանքը հային`
Միլիոն ու կես պարտք ուներ,
Հայը կուզեր մեռներ սովից,
Բայց էլ զինվոր չթաղեր։

Զինվորները այնտեղ հիմա,
Դրախտի դուռն են ջարդում,
Նրանք Աստծուց իրենց չապրած`
Օրերի գինն են ուզում։

Այսօր հային հանդիպելիս`
Պետք է միայն ցավակցել,
Հայի տունը չապրածների`
Գերեզմանոց է դարձել։

Բախտ չունեցանք որ ունենանք`
Բարոյական թշնամի,
Իր մանգաղով եկել է որ,
Մեր գարունները քաղի։

Եվ քաղում է և’ մեռնում ենք,
Աչքերի դեմ աշխարհի,
Եվ տեսնում է և’ լռում է,
Աշխարհն էլ ծախվել գիտի։

Առանց այն էլ կյանքը հային,
Միլիոն ու կես պարտք ուներ,
Հայը կուզեր սովից մեռներ,
Բայց էլ զինվոր չթաղեր։