Աննա Մարիա – «Անվերնագիր»

Տեսա նրան, ընկա’ծ էր լուռ,
Բայց դեռ հոգին չէր տվել,
Երբ հասկացավ որ ես հա’յ եմ`
Ուզեց վերջին խոսք ասել։

Ասա’ց բարև կներես որ,
Քեզ այսպես եմ բարևում,
Բայց քեզ նման հայի համար`
Զոհվելը չեմ ափսոսում։

Միայն ասաց որ իր մորը`
Տանեմ վերջին ծաղիկներ,
Այն որ պիտի գար պատերազմ`
Իր մայրը դեռ չգիտեր։

Նաև ասաց որ իր տանը`
Հաց չի եղել ուտելու,
Եվ որ մորը քաղցած թողեց`
Դա իրեն չի ներելու։

Ասաց որ ես մորից բացի`
Հիշեմ նաև Աննային,
Խնդրեմ նրան,որ պինդ պահի`
Իրենց սիրո մատանին։

Նա չէր ուզում,որ իր Աննան`
Մնար անհույս երազո’ղ,
Ասաց խնդրեմ,որ սեր փնտրի`
Իրեն սիրո’ղ ու ներո’ղ։

Ընկերն արդեն մահացել էր,
Ինքն էլ հազիվ էր շնչում,
Ես արցունքի կաթիլ գտա`
Նրա փակվող աչքերում։

Լաց մի’ լինիր,
Նա ինձ խնդրեց,
Հիմա ես պետք եմ Աստծուն,
Դու քույր եղի’ր նրան ով դեռ`
Քո սահմաններն է պահում։

Նա չէր ուզում որ իր Աննան,
Մնար անհույս երազո’ղ,
Ասաց խնդրեմ որ սեր գտնի`
Իրեն սիրո’ղ ու ներո’ղ։
Հեղ`. Ana Maria