Մեջբերումներ «Աննա Կարենինա» գրքից

Ապաշխարելու համար երբեք ուշ չէ:
Մարդկանցից միակ փրկությունը նրանցից վերքերը թաքցնելն է:
Ամեն ինչի մեղավորը այդ հիմար ժպիտն է:
Սերը ճանաչելու համար նախ պետք է սխալվել, հետո ուղղել այն:
Նա նայում էր նրան, ինչպես մարդը նայում է իր կողմից պոկած ու չորացրած ծաղկին, որի մեջ նա դժվար թե ճանաչի այն գեղեցկությունը, որի համար պոկել ու ոչնչացրել է այն: Եվ, չնայած այն փաստին, նա զգում էր, որ այն ժամանակ, երբ իր սերն ավելի ուժեղ էր, նա կարող էր, եթե իսկապես ցանկանար, հանել այս սերը իր սրտից, բայց հիմա, երբ, ինչպես այս պահին, նրան թվում էր, թե նա նրա հանդեպ սեր չէր զգում, նա գիտեր, որ իր հետ կապը հնարավոր չէ խզել:
Եթե բարությունը պատճառ ունի, դա արդեն բարի չէ. եթե դա պարգև ունի, դա նույնպես բարի չէ: Հետեւաբար, բարությունը պատճառի և հետևանքի շղթայից դուրս է:
Կասկածը բնորոշ է մարդկային թուլությանը: