Ո’չ, սխալվում եք ,  ոչ ոք երբեք չի տրվում մարդկանց,  մարդիկ տրվում են զգացմունքներին:  Հաճախ դա լինում է սիրո տեսքով,  շատ ժամանակ`   հրապուրանքի, իսկ առավել հաճախ` կոտրվածության: Մարդիկ մեզ ամենուր և անընդհատ կոտրում են:  Մենք ցավ ենք ապրում,  իսկ նրանք հեշտ և հանգիստ ասում են, որ նրանց համար ուղղակի եղել ենք «պարապ» ժամանակի խաղալիքը: Դու չես տխրում միայն քեզ համար,  դու նաև տխրում ես նրանց համար, ում նույնպես կոտրել են: Երբ քեզ կոտրում են` դու հասկանում ես, թե իբր աշխարհի ամենատխուր մարդը դու ես: Դու մի’ մտածիր, որ միայն մարդիկ են կոտրվում, ո’չ կոտրվում են կենդանիները,  բնությունը, աշխարհը ամեն ոք ու ամեն բան կոտրվում է: Շատ հաճախ մարդիկ իրենց «տխրության» դիմակը թաքցնում են «ուրախության» դիմակի տակ, բայց, երբ արդեն հոգնում են ուրախ ձևանալուց, ցույց են տալիս ճշմարտությունը և այլևս չեն հավատում, որ մի օր ամեն բան լավ է լինելու…