Անի Եղշատյան – «Վեր կաց, բալե՛ս»

Վեր կաց, բալե՛ս, բաց աչքերդ,
Անկատար ես թողել երազներդ,
Դու էիր ասում, պիտի տուն դառնաս,
Ամուր ինձ գրկես ու կողքիս մնաս։

Թախծոտ լռության մեջ ձայնդ եմ լսում,
Աչքերիս առաջ պատկերդ տեսնում,
Ու լսում վշտոտ իմ ձայնը լացի,
Բոլորը կողքիս են, քեզնից բացի։

Դառը ցավից ծնկներիս տալով,
Վերջին հրաժեշտս եմ տալիս լացով,
Բայց ես գիտեմ, գիտեմ բալես,
Թեկուզ հոգով հավերժ ինձ հետ ես։

Մի օր նորից թե կարողանաս,
Սպասում եմ քեզ, տուն արի բալես,
Ուզում եմ, որ ընդմիշտ իմանաս,
Հավերժ իմ սրտում ու հոգում ես։