Բարև Ձեզ, ես Անահիտ Շահինյանն եմ: Ծնվել եմ 1998թ հունիսի 22-ին Գեղարքունիքի մարզի Գավառ քաղաքում։ 2008 թվականից ստեղծագործում եմ: 2013թ հաճախել եմ պատանի լրագրողների ակումբ, այնուհետև Գավառի պետական համալսարանում 2016-2017թթ սովորել և ավարտել եմ <<Տպագիր և էլեկտրոնային ժուռնալիստիկա>> այժմ սովորում եմ Գավառի պետական համալսարանի իրավագիտություն բաժնի 4-րդ կուրսում: Գրիչների հանդեպ թուլություն ունեմ:

Ստեղծագործելն ինձ համար զբաղմունք չէ, այլ հոգու ճիչ, երբ լռում է աշխարհը, հոգին սկսում է ճչալ․․․ Ստեղծագործում եմ տարբեր թեմաներով և չեմ սիրում երբ ստեղծագործություններս կապում են ինչ որ իրողության կամ անձի հետ: Ստեղծագործություններս տպագրվել են մի շարք ամսագրերում և գրքերում, հուսով եմ շուտով կտպագրեմ առաջին ստեղծագործությունների ժողովածուս, որը կկոչեմ հավանաբար <<Աղմկող անուրջներ>>:

Դու մնացիր իմ անցյալում, 
Բայց անցյալս չնահանջեց,
Բախտս տարավ քեզնից հեռու,
Սիրտս էլի քեզ պահանջեց...

Հոգիս տվի թռչուններին,
Որ ինձնից քեզ՝ խաբար բերեն,
Կյանքս տվի անցնողներին,
Մնացողին ինչպե՞ս ներեմ....

***

Ամեն ինչ վերադառնում է բումերանգի պես,
Աստված յուրաքանչյուրին էլ պատժում է անտեղի ասված ամեն մի բառի համար,
Մեկին պատժում է, նրանից վերցնելով դեռ չծնված երեխային, մյուսին՝ կործանում է ապագան, իսկ ոմանց էլ ուղարկում է այնպիսի դժվարություններ, որ իրենց մաշկի վրա են զգում սեփական մանրությունը,
Մարդիկ կան, որոնք ուղղակի երախտամոռ ու տգետ են, որ սեփական անբարո վարքագիծը ծածկելու համար դիմացինին են վարկաբեկում։
Շատերը չեն էլ հասկանում, որ սուտը փոշու է նման, մի օր առանց նստվածք տալու օդ է բարձրանում ու կորչում է անհետ։
Գողությունը, անբարոյականությունը, տգեղ վերաբերմունքը միայն նրանց է պատիվ բերում,ովքեր վաղուց են սատանային ծախել նրանց փտած ու ժանգոտված հոգիները…
Աստված յուրաքանչյուրին խիղճ է տվել, թող նրանք վախենան այս կյանքում, ովքեր վաճառված են ի վերուստ, և չունեն խիղճ, չունեն հավատ, և միայն հավատ են փնտրում իրենց կեղտոտ ու նախանձ կապերի մեջ, բոլորն էլ մի օր մեռնելու են, պարզապես պետք է հասկանալ այն փաստը, որ արժանապատիվ ապրելն է կյանք, ոչ թե օր օրի մոգերի ու գուշակների դուռ թակելը…
Մարդիկ չեն գիտակցում մի հասարակ փաստ.
֊Կովը սատկում է, կաշին է մնում,
Մարդը մեռնում է անունն է մնում։
Միակ կենդանի Աստվածը Տերն է, ու նրանից առավել զորավոր չկա…

Վախեցե՜ք Տիրոջ զայրույթից,
Նրան ծաղրողի վախճանն էլ կգա…
Երանի այն մարդկանց, ովքեր ինձ պես հավատում են Աստծո գոյությանն ու հավատում, որ գալու է օրը, ու յուրաքանչյուրն իր արածի համար արժանի պատիժ է կրելու…

***

Ես կկանգնեմ երկու ոտքով Ձեր մեղքերի սարի վրա,
Ու կգոռամ ամբողջ ձայնով ,
- Ձեր սրտի չափ Աստված Ձեզ տա...

***

Մեր տան հավատն է մայրս

Դո՛ւ իմ հավատն ես,
Դո՛ւ իմ Աստվածը...
Մայր իմ նազելի սա չէ ասածս,
-Ես քեզ չեմ գտել կյանքիս ընթացքում,
Ինձ կյանք ես տվել ու չեմ ափսոսում,
Որ քեզ անգինս ես Մայր եմ կոչում:
Մայրը մաքրության կյանքն է մնայուն,
Ինչքա՜ն փաստեր են խոսքս վկայում,
Մա՜յր դու իմ հավատ,
Մեր տան վեհություն,
Սրբության սրբոց իմ Մա՜յր սրբություն:
Կուզեի կյանքդ հա՜ր լիներ Մա՜յր իմ,
Առողջ լինեիր ու կողքիս հիմա,
Սրտիս կսկիծն ու ցավս բուժեիր,
Կողքս լինեիր Մա՜յր գոնե հիմա:
Մանուկ օրերիս պես ինձ պահեիր,
Կրծքիդ սեղմեիր միայն ինձ մի պահ,
Երնե՜կ երկնքից ինձ մոտ դու գայիր,
Լալ ու խնդայինք Մա՜յր իմ հենց հիմա...
Քեզ համբուրեի, ոչ թե շիրիմդ,
Ձեռքդ բռնեի երնե՜կ ես հիմա:
Ծաղիկներս պիտ քեզ նվիրեի,
Ոչ թե դնեի սուրբ հողիդ վրա,
Մանուկ օրվաս պես քեզ փաթաթվեի,
Հետդ ապրեի մամա ջան հիմա...
Անահիտ Շահինյան

Հետևեք ինձ՝  Facebook.com