Անահիտ Ավետիսյան – «Իմ կարոտը…»
Իմ կարոտը քո կարոտին
Ինչպես հարբած աշնան քամին,
Որ խենթացած թափ է տալիս,
Քնքշությունը ծառի թևի…
Ելևեջում ինչպես խռովք,,անափ,մեղմիկ
Ու շաղ տալիս տխրությունն իր
Վաղ ամբարված թախիծով լի
Որ դառնում է մեկ հարկավոր,մեկ հիացում,
Մեկ-մեկ էլ պատրանք տեսանելի:
Իմ կարոտը քո կարոտին…
Ինչ եմ ասում,ով է տեսել համեմատեն,
Մի ափ ցավը,այն անպարփակ ցավի հետ խոր,
Որ բուժվելու էլ հույս չունի,բայց ժպտում է
Առավոտվա աղոթքի հետ ու մոռանում
Իր սեփական տառապանքը:
Իմ կարոտը քո կարոտին,
Նրանք ունեն երկինքը նույն,նույն անուրջը անտես ու սին,
Երկմտանքը նույն անտեղի ու սպասումը մշուշով լի,
Նույն կապույտը,որ պարում է,հորիզոնի աչքերի մեջ,
Ու ծխացող խունկը բարի,որն այրվելով ,
Հիշողության անհունի մեջ բոց է տալիս:
Իմ կարոտը քո կարոտին,
Պետք չէ չափել,միևնույն է առանց իրար,
Նրանք արդեն էլ չեն ապրի….
