Ես քեզ ինչպե՞ս պիտի պատմեմ,
Երբ բառերս մահացել են,
Երբ շուրթերս ասես կարվել,
Ու խոսելը մոռացել են։

Վաղը եթե նորից անցնես,
Ու գազազես բախտիդ վրա,
Ես քեզ ինչպե՞ս պիտի խաբեմ,
Որ քո որդին վաղը կգա։

Ախր ինձնից շատ ես ապրել,
Ու գիտես որ պատերազմ էր,
Բայց չեմ կարող քեզ համոզել,
Որ զոհվելը նրա պարտքն էր։

Միթե՞ հողը արժանի էր`
Էս տղերքի չարչարանքին,
Միթե՞ հողը դավաճան չէր,
Որ չըխճաց այս տղերքին։

Ո՞վ իմացավ ինչ ապրեցին,
Մահվան պահին ում հիշեցին,
Ինչու՞ գոնե վերջին անգամ`
Իրենց մորը չգրկեցին։

Մահվան պահին ու՞մ հիշեցին,
Գուցե բժիշկ երազեցին,
Գուցե իրենց վերքը գրկած`
Մի աման ճաշ երազեցին։

Գուցե իրենց վերքը գրկած`
Մի աման ճաշ երազեցին,
Ցուրտ օրեր էին,ու անձրևոտ`
Գուցե տանիք երազեցին։

Ես քեզ ինչպե՞ս պիտի պատմեմ,
Երբ բառերս մահացել են,
Երբ շուրթերս ասես կարվել,
Ու խոսելը մոռացել են։

Միթե՞ հողը արժանի էր,
Էս տղերքի չարչարանքին,
Ախր այդ նույն հողի վրա`
Հայը շատ է հիշել բախտին։

Անտեր բախտին,որ այդպես էլ`
Հայի համար բերող չեղավ,
Երեխա էին, բայց բոլորին`
Դարձրեցին մատաղի գառ։

Մեր վրեժը չի ուշանա,
Չի ուշանա մեր վրեժը,
Այդ շները մի օր պիտի`
Հիշեն հայի ամեն լացը։

Քրիստոսի սերը թողած`
Որդեգրել են այլ Աստծո սեր,
Մի օր իրենց որդիները`
Աշխարհ կգա’ն լրիվ անտեր։

Անմեղների լացը մի օր`
Քար կդառնա Աստծո շնչին,
Ու դուք այդ ժամ մահ կխնդրեք,
Ու կանիծեք ձեր կուռքերին։

Մահվան պահին ու՞մ հիշեցին,
Գուցե բժիշկ երազեցին,
Գուցե իրենց վերքը գրկած`
Մի աման ճաշ երազեցին։
Հեղ`. Ana Maria