Ամալիկ Բաղդասարյան – «Վաղը»

Վաղը,
գուցե հենց սլաքը պոկվի ժամացույցից,
ես կհանդգնեմ ուրվագծել ինձ հայելու մեջ.

-չսարսափես, ասում են։

ես տեսնում եմ աստիճաններ,
որոնցով անցել ենք ես
ու ներսիս բոլոր «մարդ/տիկները»

-ինձ չսպասե՜ս
ձայնել է վերջինը։

Հիմա չգիտեմ՝ մենակությունից եմ դողում,
թե որ գիտեմ հնար կա,
ինձ հետ բերել,
բայց ես ուժեղ եմ, (թերևս կամայականության օրենքով)
ու չեմ ուզում։

***
որովհետև հայելուց այս կողմ,
մենակությունը ունի ձեռք, որին բռնում է
մեկ այլ մենակություն։