Ալվինա Հայրապետյան – «Լույսի կտոր մարդիկ»
Լույսի կտոր մարդիկ կան, որ ուզում ես շնչակտուր լինելու աստիճան գոռալ ու ասել, որ երբեք չկորեն մտքերիցդ, սրտիցս, ներսիցդ։ Հոգուդ լարերին արծաթյա նուրբ թելերով կպած մարդիկ են, սիրուն, ներդաշնակ։Բարությունը հերթ չի տալիս, բարությանը իրենց աչքերում, ես զգացել եմ։Ու մեկ-մեկ թվում է, որ ոչ թե բարությունն է բույն հյուսել այդ խենթ աչքերում, այլ աչքերն իրենք են խառնվել բարության բոլոր երանգներին։ Էս մարդիկ, սպիտակ հրաշքներ են, պարզության, մաքրության ու լուսավորության դիպուկ օրինակ։ Սե՜ր, ջերմություն է կաթում իրենց շուրթերից, առանց մի պահ կանգ առնելու։Քիչ են նկարագրված մարդիկ, բայց կան, հավատացեք կա՜ն։Ու անասելի մե՜ծ երջանկություն է , երբ նրանցից մեկը, կա նաև քո կյանքում։Ուզում ես գտնել բոլորին մեկ առ մեկ, պինդ գրկել՝ խեղդելու աստիճան, որ ձեռքիդ տաք ափերի մեջ կորեն, որ պահես ու էլ բաց չթողնես, երբեք…
