Ալերգիա

“Ալերգիա” եզրը (հունարեն  allos — այլ, ուրիշ եվ ergos — ներգործություն բառերից) 1906 թ. առաջին անգամ կիրառել է Կլեմոն ֆոն Պիրկյոն, ենթադրելով, որ իմունիտետի եվ գերզգայունության ռեակցիաների հիմքում ընկած են իմունային նման մեխանիզմներ: Դրանից մի քանի տարի առաջ (1902 թ.) Ռիշյոն եվ Պորտիեն (Richet, Portier) հայտնաբերեցին մի երեվույթ, որը կոչեցին «անաֆիլաքսիաե  (հունարեն ana — դեմ, phylaxis—պաշտպանություն բառերից): 1921 թ. Պրաուսնիցը եվ Կյուստները նկարագրեցին շիճուկի միջոցով նորմալ սուբյեկտի մաշկի մեջ անհապաղ տիպի /ձկան սպիտակուցին/ գերզգայունության փոխանցման երեվույթը, որը հետագայում անվանվեց  Պրաուսնիցի – Կյուստների ռեակցիա: 1925 թ. Կոկան եվ Գրովը օշինդրատերեվ ամբրոսիայի ծաղկափոշուց առաջացած խոտատենդով  տառապող հիվանդների շիճուկը հետազոտելիս, մաշկը սենսիբիլացնող հակամարմինները կոչեցին «ատոպիկ ռեագիններե:  Այդ ժամանակ դեռեվս կարծում էին, որ ռեագինային հակամարմինները պատկանում են А դասի Ig-ների շարքին: Եվ միայն 1967 թ. Իշիզակայի խումբը ցույց տվեց, որ ռեագինները ներկայացնում են Ig— IgE եզակի դասը:

“Ալերգիա” բառն առավել հաճախ օգտագործվում է ոչ տեղին: Շատերը սխալմամբ իրենց համարում են ալերգիայի ենթակա, սակայն իրականում դա այդպես չէ:

Գիտական տեսանկյունից ալերգիան սովորաբար առաջանում է պրոտեինների շնորհիվ, որոնք կոչվում են ալերգեններ: Ընդհանրացնելով կարելի ասել, որ ալերգիան իմունային համակարգի աղավաղված ռեակցիան է օտարածին նյութերի ներթափանցման դեմ, որոնք անվնաս են մարդկանց մեծամասնության համար: Դեպքերի մեծ մասում ալերգիան զարգանում է ի պատասխան այնպիսի սպիտակուցների, ինչպիսիք են ծաղկափոշին կամ տնային փոշու տիզը: Այս օդային ալերգենները առաջացնում են այնպիսի հիվանդություններ, ինչպիսիք են ասթման եվ ալերգիկ ռինիտը: Սննդամթերքը նույնպես ալերգենների կարեվոր աղբյուր է հանդիսանում: Ալերգենների այլ աղբյուրներ են տնային կենդանիները, միջատերը, սնկերը, դեղորայքը եվ արդյունաբերական քիմիկատները: