Կգնամ ես։ Բայց անշուշտ ետ կգամ, երկու տարով ձեռքդ կթողնեմ մի լավ ընկերոջ հսկողության տակ, սակայն սիրտդ կտանեմ ինձ հետ… Կգրկեմ քեզ մի պարզ ու անմեղ երկնքի տակ, հուզված աչքերդ կփախցնես հայացքիցս, կսկսես օձիգս ուղղել, անգիտակցաբար, որ ժամեր անց քաղացիական հագուստս կթողնեմ քեզ մոտ, որ քնես գիշերը իմ բույրը գրկած… Կկանգնեմ սահմանին, սրտի ինչ_ո՞ր տանջող հուզմունքը ներսումս կհիշեմ հուզված աչքերդ, որոնք բերեցի հետս սրտիդ հետ սերագույն կարմիրով փաթեթավորած, կտանջվեմ ինքս ևս, Աստծուց հրաշք կխնդրեմ կապի դուրս գալ քեզ հետ… հրաշքս կկատարվի, հրաշքի այդ մեծ սպասումով կզանգեմ ես քեզ, ավտոմատի և տանկերի խլացնող ձայնից զատ Աստվածային ձայնդ կդիպչի ականջիս, կմոռանամ զենքն էլ՝ կռիվն էլ, կառանձնանամ քեզ հրամայելու, որ չտխրես ու աղոթես, կհրամայեմ քեզ սպասել ինձ , ինչ_որ տեղ կկատակեմ քեզ հետ, հուզմունքդ ու թախիծդ ցրելու համար, կասեմ որ ձեռքդ չմեկնես ուրիշին, քանզի ավտոմատը չի հավերժանա մատներիս դառնալով հավիտենական մի նշանի մատանի, ի նշան քո սիրո, Կասեմ քեզ, որ մահի աչքերի մեջ նայելով, թշնամու հետ կյանքի կռիվ տալով մի նոր Հայոց Պատմություն եմ կերտում մեր երեխայի համար՝ քեզ պես գեղեցիկ, ինձ պես համառ և ուժեղ մի էակի համար… Ձայնիցդ խելակորույս կգոռամ, որ պաշտում եմ քեզ այս զենքերի և տանկերի մեջ, միևնույննէ ԱՆունդ կպահեմ սրտումս և հանուն քեզ զենքի այդ ձգանով կապացուցեմ, որ պատերազմը՝ ամենա փոքր խոչընդոտը կարող է լինել մեզ համար… և մեր հաղթանակի ֆիլմը դիտելիս, կպատմեմ իմ թոռնիկին ծնկիս վրա նստած, և կշրջվեմ դեպի քեզ… Ինձ բանակ ճանապարհելու այդ գողտրիկ թախիծը աչքերումդ քեզ ամուր կսեղմ իմ կրծքին, այնպես որ մեր սրտի զարկերը կդառնան մեկը, խենթ մանկությունինց, մինչև խոր ծերություն…