Կրկին հյուր կգա երեկոն թախծոտ, թախանձանքով կխոսի այն դալար այգին և կտենչա դարձյալ իր գիրկն առնել սիրահար ու խենթ զույգին։ Բայց սիրասպասումով անվերջ կտենչա, որովհետև մեր սերն այլևս չկա։ Այժմ կա միայն մեր հեքիաթը անրջային, և սիրուց ծնված խոսքերը թանկագին։ Մթնշաղի անուրջներում, քո հայացքն է ինձ հանդիպում։ Ու քեզ գրած նամակներից, քո ձայնն է ինձ կարծես կանչում։ Խորին լռության ժամթռիչքին, քո անունն է իմ շուրթերին։ Գլխապտույտ ապրելու չափ սիրելիս, քեզ եմ ձոնում սիրտս ու հոգիս։ Քո գնալուց հետո մոլորության անդունդն եմ գլորվել, քեզնից կարելույն չափ ուզում եմ խուսափել։ Բայց իմ սրտում կամա թե ակամա, ատելության և ոչ մի նշույլ չկա։ Մտքերիս ալեկոծված ծովում, խորին մտառությունս եմ լարում։ Քո հեգնական ժպիտի դավաճան ու սառը սուտն եմ բացահայտում։ Քո կեղծ թե անկեղծ խոաքերի, արժեքներն եմ որոշում։ Եվ ջրակալած աչքերով մեր վերջին հանդիպումն եմ հիշում։ Հիշում եմ ինչպես էիր վարսերիս հետ խաղում և ինձ գգված լուսաշող լուսնին նայում։ Մեր սերը ծնվեց և մահացավ լուսնի շողերի ներքո։ Դե ինչ սիրելիս, արի վերջ դնենք սիրուն՝ իմ և քո…