Ադի Ալյեն – «Մինչև լուսաբաց»
Գիշերվա մեջ մի ժամ կա,
երբ մութն արդեն ուժասպառ է,
իսկ լուսաբացը շատ է ուշանում:
Երբ խելոքների զարթուցիչը զանգում է,
իսկ խենթերինը՝ նոր է լարվում:
Երբ բարձի երեսը դառնում է թաշկինակ:
Երբ մահճակալի տակ հրեշները ձանձրանում են:
Գիշերվա մեջ մի ժամ կա,
երբ սիրեցյալի տան պատուհանից ՝
դուրս են գալիս ավելի հարբած,քան գինետնից:
Երբ թացը չորից տարբերում է միայն՝
լվացքի հետ խաղացող քամին:
Երբ հարբեցողը,պառկած այգու նստարանին,
փորձում է սթափության բանաձևը հիշել:
Որի պատասխանը գիտի միայն իր գրպանի շիշը:
Գիշերվա մեջ մի ժամ կա,
երբ խոսափողից այն կողմ հնչած բառերը՝
թեև ճիշտ,բայց ստից էլ քաղցր են:
Երբ աղոթքները բարձր են վանքերի գմբեթներից:
Երբ փողոցն ավլող տիկինը ջնջում է մայթերից՝
այդպես էլ չհանդիպած մեր ոտնահետքերը:
Երբ իսկական սերերը վերջնականապես
խորտակվում են,
կամ խոստովանվում:
Գիշերվա մեջ մի ժամ կա,
երբ արդեն ուժասպառ եմ,
իսկ լուսաբացը շատ է ուշանում…
—
Հոգնությունից ճնշված,ճկված գիշեր:
Գիշեր՝ սպանված,սպառված երազանքների,
վատնած,մատնված տարակուսանքների:
Տենդոտ,խանդոտ գիշեր:
Թունդ ոգելիցից խեղդված,խաբված գիշեր:
Գիշեր՝սեղմված,մեխված հույզերի,ժամկետանց խոստումների ու անժամկետ անկումների:
Պարտված, զրպարտված գիշեր:
Օրվա ուսին մեղքի պես ծանրացած գիշեր:
Գիշեր՝ դավաճանված,վախճանված սերերի,
չսանրվող, չսանձվող ցանկությունների:
Անթամբ,ապստամբ գիշեր…
—
բայց գիշերվա չասված
բառերից՝ առավոտյան
շուրթերը ճաքում են…
—
Ճմռթված անկողինը հուշում է այն մասին,
որ այստեղ գիշերն ինչ-որ մեկը կրկին չի քնել:
Հագուստն ինչպես միշտ գցված է աթոռի հենակին՝ թարսուշիտակ,հոգնած երեկվա օրից :
Սեղանին գրքեր կան,չգրված մտքեր ու
չգրված հեքիաթներ:
Պահարանում լռում է ամենաչքնաղ զգեստը:
Նրան վաղուց է,ինչ խոստացել են հագնել:
Դուռը կիսափակ է, կամ կիսաբաց:
Դրա համար էլ պարզ չէ՝ սենյակում կիսամութ է,
թե կիսալույս:
Ինչ-որ մի աղջիկ ծնկաչոք աղոթում է,
որ սենյակի պատերը նոր ճաքեր չտան…
